Pamięć przestrzenna wiewiórki jest tak doskonała, że potrafi ona znaleźć kryjówki wiele miesięcy po ich utworzeniu.
Zapamiętuje nie tylko lokalizację, ale także kolejność kryjówek, tworząc w umyśle złożoną trójwymiarową mapę swojego terytorium, donosi .
Badania pokazują, że wiewiórki wykorzystują cały system punktów orientacyjnych – kształt drzewa, położenie kamienia, wzór kory. Każda szyszka lub orzech jest umieszczona w kontekście krajobrazu, a nie tylko zakopana w przypadkowym miejscu.
Zdjęcie: Pixabay
Ich zmysł węchu odgrywa rolę tylko w końcowej fazie poszukiwań, pomagając wskazać dokładną lokalizację pod warstwą śniegu lub liści. Główną pracę wykonuje hipokamp, część mózgu odpowiedzialna za nawigację i pamięć, która jest niezwykle rozwinięta u wiewiórek.
Co ciekawe, często wykonują one „fałszywe” wykopy, naśladując kopanie, aby zmylić ewentualnych obserwatorów. Świadczy to o zdolności do zakładania obecności konkurentów i stosowania taktyk dezinformacyjnych.
Sam byłem świadkiem, jak ruda wiewiórka na mojej działce, zauważając moją obecność, wykonała kilka takich zwodniczych ruchów. Dopiero po upewnieniu się, że się oddaliłem, ukryła orzech w swojej ulubionej dziupli.
Niektóre z rezerwatów pozostają oczywiście niewykorzystane, co jest korzystne dla lasu – zapomniane nasiona kiełkują. Wiewiórki nieświadomie działają jako leśnicy, sadząc nowe dęby i orzechy.
Ich strategia to nie ślepe gromadzenie, ale delikatna równowaga między pamięcią a intuicją. Obserwowanie ich metodycznej pracy jest jak oglądanie żywej sieci neuronowej optymalizującej swoją bazę danych.
Czytaj także
- Dlaczego papuga falista ćwierka bez przerwy: rozmowa ze światem
- Dlaczego wąż odmawia jedzenia: przyczyny i konsekwencje głodu
